We zijn op werkbezoek in Zwolle, de laatste dingetjes regelen voor de locatie van #Krachtproef 2016. We gaan met een aantal #Krachtproeforganisatoren nog iets eten in Resto van Harte. Een soort eetcafé in het wijkgebouw waar plek is voor iedereen die voor een vriendelijke prijs iets wil eten met andere mensen. Er komt een bont gezelschap op af. We brainstormen met Henk, hij regelt de boel in het eetcafé. Terwijl hij met ons praat begroet hij alle bezoekers, de meeste kent hij bij naam. Zijn luide stem dreunt vriendelijk door de ruimte. Als er een man in een rolstoel naar binnen rijdt wordt hij hartelijk begroet. “Directeur! Kom je weer lekker eten jongen!” De man lacht. Henk draait zich weer naar ons toe en vertelt dat de man in de rolstoel Jan heet. Volgende week treed Jan op, hij leest dan gedichten voor in het eetcafé. Henk lacht terwijl hij er over vertelt, “een échte casanova op wielen!”
Cassettebandjes
We mogen gaan zitten waar we willen. Ik plof neer tegenover Raymond, een jonge vent met donkere krullen. Op zijn t-shirt staat een cassettebandje en een platenspeler. Naast hem zit Janine, een vrolijke dame met rode wangen. Ze heeft haar dochter meegenomen, naast Janine is een stoel voor haar vrijgehouden maar ze zit er de hele avond niet op. Raymond vertelt over zijn muziekverzameling en de revival van het cassettebandje. Hij vraagt me of ik het verband weet tussen een potlood en een cassettebandje. Ik weet het antwoord, Raymond knikt tevreden.
Schudden
Ondertussen wemelt het van de vrijwilligers die het eten serveren en de tafels vervolgens weer afruimen. Iedereen lacht en praat met elkaar. Tussen de gangen door presenteert een aardige mevrouw van Icare iets over een ledenvereniging voor het gezamenlijk inkopen van diensten en zorg gerelateerde producten. Niemand luistert. De microfoon doet het niet goed, het is een draadloos model dat regelmatig stottert. Iedere keer als dat gebeurt roept Henk door de ruimte: “schudden! Je moet schudden!” De mevrouw schudt met de microfoon en hij doet het weer even.
ALS
Als de mevrouw van Icare de aanwezigen uitnodigt voor vragen grijpt Jan zijn kans. Hij promoot zijn aanstaande optreden en vertelt over zijn liefde voor zwemmen. In het water kan hij zich even vrij voelen, verlost van ALS. Het aan- en uitkleden is een uitdaging, hij zoekt iemand die hem kan helpen zodat hij kan zwemmen. Achterin de ruimte staat een mevrouw die haar hand op steekt, zij wil hem wel helpen. Er volgt een bescheiden applaus.
We lopen weer naar buiten. “Wat vond je er van?” Vraagt één van mijn #Krachtproefcollega’s. “Perfect” antwoord ik.