Een paar weken voor de #Krachtproefconferentie ging ik met Henk op bezoek bij de Fakkelteit in poppodium Hedon. Twee keer per week kunnen jongeren daar terecht om samen muziek te maken. Ons doel is simpel, we willen een paar van die jongens vragen om ons avondprogramma op te leuken met speciaal geschreven rapteksten.
Als Henk en ik naar binnen lopen klinkt er een zware beat uit de speakers. Her en der hangen jongens en meisjes onderuit, ze schrijven teksten op hun telefoon. We worden ontvangen door Philip de jongerenwerker en Rico, een bekende rapper. Ze bieden ons koffie aan, we praten wat en de beat dreunt door. De jongeren worden nieuwsgierig en beginnen vragen te stellen. Ze willen weten wat we komen doen en wie we zijn. Ik neem het woord en leg het allemaal uit. Dat #Krachtproef een festival is voor welzijnswerkers, dat we graag in gesprek gaan met elkaar, dat de hele tijd praten saai is en we daarom op zoek zijn naar een muzikale omlijsting.
Er is een aantal jongens geïnteresseerd. Één van hen neemt ons apart, laten we hem Edward noemen. Edward vertelt dat het soms niet zo goed met hem gaat en dat hij medicijnen slikt om de stemmen uit zijn hoofd te jagen. Edward vraagt of we zeker weten dat we hem ‘willen’. Ik schaam me een beetje en draai te vraag om: “weet jij zeker dat je voor onze bezoekers wil rappen?” Gelukkig, hij lacht. We wisselen ideeën uit over ons thema: de kwetsbaarheid van kracht. Edward merkt op dat als je in dialoog wil er kwetsbaarheid van kracht is. Plotseling begint hij te rappen, zomaar uit zijn hoofd. Alle woorden zijn raak. Het gemak waarmee hij ze uit zijn mond smijt is indrukwekkend. Alles op rijm en in de maat.
Philip, Henk en ik mailen nog wat heen en weer over praktische zaken. Er zijn drie jongens die komen optreden. Ik maak een schema: Edward gaat als eerst.
Dan is het donderdagavond 3 november. Halfacht had ik afgesproken, dan voorbespreking, laptop aansluiten en gaan.
Om zeven uur staat Edward al voor mijn neus. “Philip is er zeker nog niet?” “Nee, Philip is er nog niet.” Achter Edward zie ik twee vrouwen staan. Edward stelt me voor aan zijn oma en zijn moeder. Ik zorg voor muntjes en een plek in de zaal. De andere jongens komen ook binnen. We sluiten de laptop aan, testen de microfoons en ik neem het woord. Na de opening van de avond is het podium voor Edward, iedereen is stil als de beat opzwelt en zijn stem de ruimte vult. Ik kijk over mijn schouder en zie zijn moeder en oma glimmen van trots, ze verlichten de hele ruimte.
Na afloop spreek ik Edward nog even, ik vraag hem waarom hij zijn familie heeft meegenomen. Zou hij daar niet zenuwachtig van worden? “Mijn familie ziet mij altijd in mijn slechtste staat, instelling in, instelling uit. Maar vanavond, vanavond zien ze mij in mijn beste staat.” Hij aait over de mouw van zijn nette jasje. Ik slik mijn tranen weg en begrijp ineens waar welzijnswerk ook weer om draait.